تأثیر دو شیوه تمرینی پرش عمقی پلایومتریک بر توان انفجاری دانش آموزان والیبالیست پسر شهرستان ابهر

هدف از این تحقیق، بررسی تأثیر دو شیوه تمرینی پرش عمقی پلایومتریک بر توان انفجاری دانش‌آموزان پسر والیبالیست بود. به این منظور تعداد 30 نفر از دانش‌آموزان والیبالیست پسر شهرستان ابهر با میانگین سنی(63/±42/16) سال، قد(53/5±177) سانتی‌متر و وزن(96/5± 83/60) کیلوگرم با حداقل دو سال فعالیت در والیبال به طور داوطلب شرکت کردند. آزمودنی‌ها به طور تصادفی به دو گروه تجربی پرش عمقی سریع(BDJ) پرش عمقی با مکث(CMDJ)و یک گروه کنترل تقسیم شدند. هر دو گروه تجربی به مدت 8 هفته، 3 روز در هفته براساس برنامه تمرینی تنظیم شده به تمرین پرداختند. توان انفجاری با استفاده از آزمون پرش سارجنت، در پیش و پس از دوره تمرینی اندازه‌گیری شد. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از روش­های آماری توصیفی و استنباطی، آزمون کلموگروف-اسمیرنف، آزمون لوین، آزمون تحلیل واریانس یک طرفه، آزمون t گروه های همبسته و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد و سطح معنی‌داری(05/0p≤) در نظر گرفته شد. نتایج حاصل از تحقیق نشان داد که روش‌های تمرینی پرش عمقی سریع و با مکث بر افزایش توان انفجاری آزمودنی‌ها تأثیر معنی‌داری داشته‌است(05/0p≤). همچنین بین دو روش تمرینی در پیش­آزمون و پس­آزمون اختلاف معنی‌داری وجود نداشت و هر دو شیوه تمرینی تقریباً به طور یکسان(به نفع گروه پرش عمقی سریع) بر توان انفجاری تأثیر گذاشته ‌است. به طور کلی با توجه به نتایج تحقیق حاضر این طور به نظر می‌رسد که برای بهبود وضعیت توان انفجاری دانش‌آموزان والیبالیست، انجام تمرینات پرش عمقی پلایومتریک بسیار مفید است.